کد مطلب:28003 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:18

گنجینه پرسمان » اديان و مکاتب

انسان بعضا جاذبه هاي مادي را مي بيند و دركشان مي كند، ولي به دنبال آنهانمي رود، حال چگونه به طرف خدايي كه نمي بيند، برود؟ مشكل اين شخص چيست؟

براي رفتن به سوي خدا لازم نيست كه انسان او را با ديده ظاهري ببيند. بلكه خداجويي و خداگرايي فطري انسان است. يعني در ذات بشر مانند غريزه جنسي نهادينه شده و متعلق هر دو كشش فوق به طور نيرومندي در ضمير انسان ادراك مي شود. ليكن يكي از طريق حواس ظاهري و ديگري با حواس باطني. اصولا در همه گرايش ها درك و شناخت لازم است اما چگونگي آن متفاوت است. يعني لازم نيست كه فقط از راه حواس ظاهري انسان با چيزي آشنا شود بلكه اين آشنايي تنها در محسوسات است و چيزي كه از سنخ محسوس نيست از طريق ديگر مشاعر و راه هاي شناخت مورد ادراك واقع مي شود و چه بسا برخي از ادراكات وجداني و باطني نيرومندتر از شناخت هاي ظاهري بوده و از خطاهاي حسي نيز به دور باشد و كسي كه به سوي خدا نمي رود اصل را برلذت هاي حسي گذاشته و از التذاذات روحي و حيات معقول خويش فاصله گرفته است. هم چنان كه درميان دوغذا ممكن است شخصي يكي را كه براي سلامت همان حيات دنيوي مفيدتراست كنار نهد و به لذت آني غداي ديگر كه چندان مناسب نيست دل خوش سازد.